Soms gaan dingen niet zoals je verwacht. De natuur doet alles zoals zij zelf wilt. Zo ook in ons geval of eigenlijk in het geval van Oona…
Donderdag zakte de lichaamstemperatuur van Oona, dit betekende dat de bevalling binnen 24 uur zou beginnen. En ja hoor, mevrouw wilde naar buiten, haar wolvenhol in dat ze afgelopen week opnieuw ingericht had…
Mijn vriendin en mede fokster Philine kwam om mij te assisteren met de bevalling. Oona had wel weeën maar die zette nog niet echt door.
In de nacht van donderdag op vrijdag kreeg Oona wat heftigere weeën maar nog niet serieus genoeg.
In de loop van de vrijdag verloor ze de ‘prop’ en moest ze spugen. Alles zei dat het begin van het echte werk was begonnen. Om half 8 ‘s avonds begon Oona aan de ontsluitingsfase. Een uur later werd de eerste gigantische pup geboren. Achteraf zou dit ook de zwaarste van het nest zijn…

Helaas werd het daarna wat zwaarder voor Oona en werd om 22 uur haar tweede pup dood geboren. Dit soort dingen kunnen altijd gebeuren bij een bevalling en is echt niet leuk. Aan het pupje was niets te zien. Echt een prachtig perfect mannetje.
Een uur later kwam de derde gezonde bosbruine pup, een prachtig teefje. Het grappige was dat voor deze pup eerst de vruchtzak van een andere pup half naar buiten kwam en madame er gewoon langs ging. Even voordringen dus.

De blob (vruchtzak) bleef in tact buiten boord hangen. Oona verzorgde alle pupjes en ging slapen. De weeën stopte.
We gingen de tweede nacht in…
Om een uur of 3 wilde Oona drinken. De vruchtzak was inmiddels wel stuk gegaan maar mevrouw had nog geen weeën. Na overleg met de dierenarts heb ik een spuitje met wee-opwekker gehaald. Maar na een uur gebeurde er nog niks. Om 5 uur weer overleg met de dierenarts. Hij wilde haar zien en kwam langs. Er werd gevoeld dat er een pup ergens ver weg in het geboorte kanaal zat. Er werd opnieuw een spuit gezet waarna na drie kwartier een mooie kleine dame ter wereld kwam. Ik had na dat lange wachten eerlijk gedacht dat er geen leven in zat maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
En half uurtje later wilde Oona naar buiten om te plassen. En werd tijdens de andere boodschap zo een pupje in het lange gras gedeponeerd.
Om even voor acht kregen we weer een behoorlijke tegenvaller te verwerken. Weer een puntgaaf pupje kwam levenloos ter wereld. Oona had er heel hard op moeten werken dit pupje er uit te krijgen.
Na deze laatste pup stagneerde alles. Eerst werd er heel lang geslapen en waren de weeën echt op. We konden sowieso nog twee goed levende pupjes voelen dus niet direct noodzaak om in te grijpen.
Uiteindelijk hebben we om 11 uur een overweging moeten maken. Er kwam een vieze groene smurrie uit haar puppiegaatje (om het maar eens netjes te zeggen) dat we ons toch serieus zorgen gingen maken. Op dat moment hebben we weer overleg gehad met de dierenarts om nog een spuit te zetten maar dat voelde niet goed. Ik kon aan Oona zien dat ze het na zo’n lange periode en 6 pups gebaard te hebben het niet meer aan kon. Dan kun je een keus maken.. Opnieuw spuiten en misschien de rest van de pups dood ter wereld omdat ze te lang in vernauwing hebben gezeten. Het kan zijn dat ze dusdanig uitgeput is dat zij de pups die er zijn niet meer verzorgen kan. Of naar de dierenarts voor een keizersnede en hopen op nog een paar gezonde pups. Geen idee hoeveel er nog zouden komen ook dus de zware keus om toch voor een keizersnede te gaan was toch de beste in onze ogen.
Bij de dierenarts werd Oona getoucheerd wat normaal gesproken een wee zou moeten opwekken maar dit gebeurde niet. Ook de groene afscheiding beloofde weinig goeds. De OK werd voorbereid nadat een röntgenfoto gemaakt was. We konden nog 3 pupjes verwachten maar of ze zouden leven was een grote vraag. Conclusie van de dierenarts was dat Oona weeënzwakte had. Gewoon geen kracht meer dus was dit echt de beste keus.
Philine en ik moesten in de operatiekamer aanwezig zijn om de pups op te vangen en op te wrijven als ze er uit gehaald zouden worden. Best heel erg spannend allemaal. Bijna drie jaar geleden hebben we het zelfde klusje geklaard met de bevalling van Ziva (teefje van Philine en moeder van Oona) omdat er een grote dikke pup dubbel in het geboortekanaal lag. Lees hier meer…

Wel weer heel bijzonder om dit zo mee te mogen maken ook al had ik het liever op de natuurlijke manier gezien.
De operatie verliep vlot en moeiteloos werden de pups er uit gehaald. De dierenarts vond ze enorm. Ik kreeg de eerste en begon als een malle te wrijven. De tweede was voor Philine. Ze kregen een druppel en een spray op de snoet om goed bij te kunnen komen. We konden vrij vlot zien dat er genoeg leven in zat.
Tot mijn grote verbazing kreeg ik nog een pup in mijn handen gedrukt. Ik was er helemaal van uit gegaan dat we hier maar twee pupjes zouden over houden. Vieze groene smurrie betekend echt niets goeds dus dacht dat deze ook was overleden. Ook de dierenarts was echt oprecht verbaast dat nadat ik flink had gewreven riep dat ook deze pup leefde! Wauw!! Ze begonnen alle drie luidkeels te brullen. Echt een complete wolven serenade werd er gejoeld. Ik kon wel janken van geluk!
De pupjes werden herenigd met hun broertje en zusjes in de couveuse.

De arts was begonnen Oona dicht te maken wat natuurlijk een hele tijd duurde. Maar om kwart voor 4 mochten we dan eindelijk naar huis.


Nu is het zondag, we zijn weer een dag verder. De pups zijn allemaal goed gegroeid. Oona verzorgd de pups fantastisch, ze eet en drinkt goed. Natuurlijk slaapt ze heel veel en moet ze echt nog bijkomen van deze uitputtende dagen.