Gisterochtend liet Philine weten dat de temperatuur van Ziva goed aan het dalen was wat erop duidde dat de bevalling binnen afzienbare tijd zou beginnen.
Ik sprak met haar af eerst rustig hier de dag te beginnen (we lagen nog op bed) en dan die kant op te gaan. Aan Ziva zelf was nog niets te merken maar ik wilde er zeker van zijn niet in de onrust van het bevallen binnen te komen stormen.
We hadden in de middag nog niet het idee dat het allemaal ging doorzetten dus konden we nog naar de boten van Sail Den Helder gaan kijken. Even een kleine wandeling met de Border Nero over de dijk en rustig aan weer terug. Ziva sliep vooral heel veel in de werpkist en er was nog geen onrust of gehijg begonnen. ‘S Avonds begon ze met heel af en toe graven en ook een broodje wat ze gegeten had kwam er weer uit.
Wij konden nog wat slaap meenemen tot ze rond een uur of 3 onrustig werd. Het drinken wat er met grote slokken inging kwam er weer net zo hard uit. Het hijgen begon… Het was dan toch eindelijk begonnen.
Weeën kwamen af en aan. Vanaf een uur of 5 geloof ik (ben de tijd enorm kwijt dus weet niet meer zeker) kwamen de persweeën. Nu moest het dan toch zo binnen 15-45 minuten gebeuren. Staand persen alsof ze moest poepen en dan weer wat rondlopen. Vooral veel hijgen. Af en toe een paar minuten rust… Totdat er vliezen braken. Het leek wel helemaal te stagneren. Na een tijdje toch weer persweeën. Deze leken toch wel weer een stuk heftiger maar er kwam niks. Weer een uur later… Spanning begon behoorlijk te stijgen en twijfel sloeg toch wel een beetje toe.
Philine keek me aan. Twijfel… Met in herinnering de eerste bevalling van Abby waar ze op haar laatste pup zo enorm aan het persen was toch besloten de dierenarts te bellen. Aan Ziva was niks te zien die deed gewoon wat ze moest doen.
Bel je te vroeg of om niets? Kan ze het zelf, zou er een pup niet leven, zonder vlies, te zwaar, niet door het geboortekanaal passen of iets anders? Geen idee, het voelde vanaf dat moment niet goed.
De plaatsvervangende dierenarts zou de OK klaar maken en personeel oproepen. Stel dat er in de tussentijd toch wat zou veranderen konden we altijd nog afblazen. Maar er veranderde niks. Ziva deed het prima hoor, helemaal zen. Gewoon in haar element als bevallende teef, geen stress of paniek. We zagen wel dat het zwaarder werd en dat het haar meer energie koste dan nodig.
Om kwart over 7 kwamen we bij de dierenarts die zag gelijk al dat Ziva aan het persen was zonder resultaat. Ze kreeg gelijk een spuit wat haar suffig maakte. Er moest toch snel gehandeld worden. We werden kort geïnstrueerd hoe het zou verlopen. Ziva zou geprepareerd worden voor de operatie en er werd gezegd dat met een half uurtje de eerste pup afgegeven zou worden. Dan moest er een druppel oppepmedicatie onder de tong gedruppeld worden en moesten wij heel hard gaan wrijven tot er ‘leven in zou komen’….
Je denkt er dan eigenlijk niet bij na als de eerste pups zowat dood op de tafel word gegooid en je aan het werk moet. Van die hulpeloze levenloze lijfjes waar echt leven ingewreven moet worden. In de hoop dat ze het dan ook echt gaan doen.
Gelukkig kwamen de eerste kreetjes al gauw, vreugde alom. Na een tijdje werd er geroepen ‘Deur open!’ en werd de derde op tafel ‘gegooid’. Wat een enorme knoeperd! ‘Ja,’ zei de assistente. ‘Deze lag echt dubbelgevouwen voor het geboortekanaal.’
Deze dwarsligger met zijn 560 gram had er dus voor gezorgd dat het allemaal niet meer verder kon. Het was even flink werken om deze jongen aan de praat te krijgen. Een paar minuten voelen dan echt als een eeuwigheid. In eerste instantie wreef ik hem op maar er kwam geen leven in. Philine nam hem over en gelukkig kwam de eerste kreet toen ook met een paar minuten. Tot nu toe ging alles hartstikke goed voor zover je over goed kunt hebben met een keizersnee.
Nummer 4 werd binnengebracht en opgewreven. Ook bij deze leek het wel een eeuwigheid te duren voor er leven in kwam. Maar ook deze schreeuwde de longen uit haar lijfje.
Nu zit het er op dachten we. Op de 4/5 weken echo had de dierenarts er 4, misschien 5 gezien.
En toch na 40 minuten kwam er een brul uit de operatiekamer dat er nog een verrassing in zat. Niet 1 maar nog eens 2 pups werden slap aangeleverd. Niet zeker of ze het zouden gaan doen, zelfs de assistente twijfelde of er leven in zou komen, hard aan het werk.
We keken elkaar nog eens aan en waren zo stom verbaast. Een keizersnee verwachtte we niet. Maar 6 pups sloeg helemaal de klok!
Het waren lange minuten… Maar na die lange minuten waarin er van alles door je heen gaat konden we een vreugde dansje doen. Ook deze prachtige grijze pupjes gingen het halen.
Pffff,  nu Ziva nog. De deur naar de operatiekamer stond open en ik kon zien dat ze bezig waren met Ziva. Er was inmiddels wel een dierenarts bij gekomen die de laatste pups er uit had gehaald en Ziva aan het dichtnaaien was. Hij gaf aan dat het toch met Ziva niet zo goed ging. De moed zonk in onze schoenen. Ze had veel vocht verloren. ‘De meeste herstellen wel weer hoor.’ Maar ja, het was wel gezegd en er zit nou eenmaal aan de keizersnee risico’s.
Zouden we dan wel 6 pups hebben maar Ziva verliezen? Er schiet op zo’n moment echt van alles door je hoofd.
Een hoop gepiep uit de kist waar we de pups in hadden gedaan gaf ons toch hoop. Als deze het redden dan zeker Ziva ook!

Slaap tekort begon bij mij partte te spelen. Met nog maar 3,5 weken in mijn eigen zwangerschap te gaan brak dit me toch een beetje op. Vervoer werd geregeld en ik kon thuis nog even een uurtje slapen voor ik zelf echt weer naar huis toe moest (belangrijke afspraak bij de verloskundige vanmiddag). Gelukkig kreeg ik een verlossende app met een prachtige foto van Ziva die haar roes uit aan het slapen was met haar kids aan de melkbar. Wauw! Wat heeft die het goed gedaan.Wij allemaal trouwens! Ben trots op je Philine!


Inmiddels is het nu na 21:00 uur geweest en lijkt het erop dat het allemaal met iedereen goed gaat komen. Ziva is nog wat glazig door de narcose maar verzorgt de pups nu al prima. Ook de melk loopt als een tierelier. Zoals het er nu naar uit ziet gaan ook alle 6 de pupjes het allemaal halen. Wat een rollercoaster aan emoties vandaag zeg.
Pas toen ik thuis kwam viel het kwartje van hoe het eigenlijk had af kunnen lopen. We hebben vreselijk veel geluk gehad!
De komende dagen zal de kleinste man (reu van 340 gram) goed in de gaten gehouden worden. Hij drinkt goed en is gelukkig ook al aangekomen.
2 jongens en 4 meiden (tussen de 400 en 520 gram), allemaal wolfsgrauw. Een zesspan… tegen alle verwachting in…

p.s. geen foto’s of film gemaakt door alle hectiek.