Woensdagochtend. Weer naar de dierenarts voor het prikken. En dan lijkt het wel een eeuwigheid voordat ze eens bellen. Vol goede moed pakte ik rustig aan weer de spulletjes in en hoopte op de beste uitkomst. Het idee was om toch gewoon die kant op te gaan en misschien een nacht of meer te blijven.
Uiteindelijk belde de dierenarts rond half drie met de uitslag. 12,5! Ze moest vandaag gedekt worden!
Dus ik Astrid gebeld en afgesproken dat ik om kwart over 5 bij hun zou zijn. Ze moest zelf werken maar Jan was dan thuis.
Eenmaal daar ging het weer net zoals maandag. Alleen dan niet het drie kwartier goed proberen. Igor wilde gewoon echt niet. Abby had het blijkbaar verspeeld bij hem. Ze was niet meer interessant en elke keer als ze kwam uitdagen kreeg ze een snauw en een hap. Maar Abby liet zich niet kennen, ze gaf de moed niet op. Elke keer gaf ze hem weer een tikje van ‘kom op nou, ik ben er klaar voor’. Maar Igor gaf geen thuis. Hij trok zich terug en Abby raakte gefrustreerd.
Die nacht was voor ons (Abby, Sam en mij) erg onrustig. Abby kon niet haar plek vinden en Sam was om de haverklap wakker dus ik ook.
Donderdag ging weer het zelfde. Igor had er gewoon echt geen zin in dus belde Astrid de dierenarts wat hiervan de reden kon zijn. Het is natuurlijk heel moeilijk te bepalen waarom een reu een teef afwijst. Misschien klikt het gewoon niet. Maar dat was wel raar want maandag hadden ze het immers ook goed geprobeerd. We hadden geen idee en stonden voor een dilemma.
Het voorstel van Astrid was om toch nog even een eind te gaan wandelen in de hoop dat Igor haar weer zag staan. In de prachtige omgeving was het heerlijk wandelen maar het was voor de honden geen trigger om het nog eens te proberen.
De vraag was dus blijven en hopen dat er toch nog wat zou gaan gebeuren of naar de reservereu. Aan Igor was heel duidelijk te zien dat het niks zou worden dus was de keuze snel gemaakt. Wel heel vervelend want heel veel mensen hadden de hoop op Igor gevestigd.
Woensdag had ik al contact gehad met Margareth over Lu-kai. Hij komt bij Marijke Saarloos vandaan en is natuurlijk ook een prachtige reu. Het geluk was dat op woensdag de uitslag voor de HD foto’s van Lu-kai binnengekomen en die viel goed uit. HD A (beste uitslag) en een norbergwaarde van 31. Alleen hij is, net als Igor, dragen van DM.
We konden om 5 uur in Nijkerkerveen terecht en met gemengde gevoelens pakte ik de auto weer in.
Eerst even naar huis om alle spullen weer af te zetten en Sam in de zorg van zijn vader af te geven. En toen ging de reis weer verder.
De reis ging voorspoedig. Eenmaal daar aangekomen was het eerste contact een hit. Het klikte gelijk. Alsof het oude vrienden waren die elkaar jaren niet gezien hadden. Er werd omhelst zoals je beren dat ziet doen. En Lu-kai ging het gelijk proberen. Abby liet het allemaal toe maar was natuurlijk nog onrustig van de autorit en haar onervarenheid.
Na bijna een uur proberen bleef Abby nog niet helemaal stil staan en elke keer als hij op haar wilde deed ze stapjes vooruit zodat hij niet helemaal grip kreeg.
Ik besloot een kort lijntje uit mijn jas te halen en liep naar de gang. Margareth liet me haar nagelstudio ook nog even zien die ook aan de gang vast zat.
Op een gegeven moment hoorde we een gil uit de huiskamer dus snelde wij ons erheen. En ja hoor, het lijntje om Abby tot rust te manen kon ik naast me neerleggen. Ze waren gekoppeld en lichtelijk in paniek. Ik pakte rustig Abby bij haar manen en Margareth zat aan de andere kant om te zorgen dat Lu-kai rustig bleef staan. Na ongeveer een kwartiertje kwamen ze weer los. Abby was door het dolle en vloog weer op Lu-kai af. Gillend en helemaal gek kwam ze vervolgens voor me liggen.
Daarna kon ze er geen genoeg van krijgen. Continu werd hij uitgedaagd, het was om gek van te worden. Maar toch werd er de rest van de avond niet meer gedekt. Wel een paar pogingen maar daar kwam niks meer van terecht.
De rust was later weer gekeerd en likte Lu-kai Abby haar oren en snuit. Het leek wel echte liefde.
Pas om half twaalf vertrok de reis weer naar huis.
Natuurlijk was het een dobber dat het niet met Igor gelukt is maar we zijn ook wel heel erg blij met Lu-kai. Ik wil Abby zo veel mogelijk de kans geven dus komen we net zo lang terug tot zij het niet meer toelaat.

Hierbij wat foto’s van Lu-kai van de Kilstroom

Viel het vandaag even tegen zeg! Vanmorgen moest ze weer voor een progesterontest….

We hadden de afspraak gemaakt dat ik samen met Sam bij Jan en Astrid zou blijven slapen. De spullen stonden al klaar toen de dierenartsassistente belde met de uitslag. Die was gedaald, helaas 8,5. Ze vertelde dat het om een gespleten loopsheid kon gaan. Het advies was om vandaag dan maar niet te dekken en morgen opnieuw te prikken.

Dus ik ga nu alle spullen weer uitpakken en hopen op morgen. Ik duim voor een betere uitslag.
En hopen dat Abby er niet te veel hinder van heeft. Vandaag had ze er echt geen zin in. Het is natuurlijk ook heel naar om in je te laten prikken. En dan maakt het niet uit of het een leuke dierenarts is die tijd voor je neemt en lief tegen je praat.

Vanmorgen had ik een afspraak staan bij de dierenarts op weer een progesteronbepaling te doen. Na uren wachten kreeg ik eindelijk het verlossende telefoontje. Het was 9,5 en de dierenarts adviseerde om vandaag al naar de dekreu te gaan. Het inwendig onderzoek was niet gelukt. Abby raakte behoorlijk in paniek en bezeerde mij met een behoorlijke kopstoot. Daarom hebben we besloten om dit onderzoek niet meer te doen. Het is niet de bedoeling dat ze straks een negatieve associatie heeft met naar de dierenarts gaan.

Nadat ik Sam bij zijn oma had gebracht ging de reis naar het noorden.

De eerste ontmoeting ging helemaal goed. Abby werd goed ontvangen en er werd binnen de kortste keren gespeeld. Een goed teken.

Meneer en mevrouw gingen vrijwel direct serieus aan de slag. Abby bood zich netjes aan en Igor wist precies wat hij moest doen. Het spel ging over en weer… Er werd uitgedaagd en achter elkaar aangelopen. Als de een naar binnen ging werd er door de ander gevolgd. Vervolgens werd de ander weer uitgedaagd om weer naar buiten te verkassen.

Het ging allemaal prima dachten we. Ze hadden de smaak te pakken. Maar de ene keer bleef Abby niet staan en de andere keer bedacht Igor zich. Waar Abby plaste ging Igor er nog eens overheen.

Totdat na ruim drie kwartier goed proberen en echt wel willen Igor er genoeg van had. Hij ging liggen en elke keer als Abby bij hem kwam snuffelen en hem uit kwam dagen (ja, ze had maar wat zin!) kreeg ze een snauw.

Ik ben nog gebleven in de hoop dat ze nog weer een poging zouden wagen maar helaas. Het spel was over. We hebben nu besloten om het morgen weer te proberen.

Morgenochtend wilde de dierenarts nog een keertje prikken om te kijken of het progesteron goed stijgt en dan vertrekken we weer naar Abby haar lover. Samen met Sam. En misschien blijven we wel een nachtje slapen. Dat is helemaal aan de twee tortelduifjes. Als ze maar niet ‘hard to get’ spelen…..

Gisterochtend, vrijdag, zijn we bij de dierenarts geweest. Abby was niet helemaal op haar gemak. De dierenarts wilde graag ook even een inwendig onderzoek doen maar daar dacht Abby anders over.
Bij het aanprikken voor bloed gaf ze totaal geen weerstand en liet het gewoon gebeuren. Maar toen ze met haar achterste naar de dierenarts moest gaan staan werd ze een stuk minder gemakkelijk. De assistente ondersteunde haar onder haar buik zodat ze niet kon gaan zitten. Maar wat we ook deden om haar af te leiden van hetgeen ‘daar achter’ gebeurde leek niet te werken.
Na een tweede poging, weer werd ze wild, hebben we het besluit genomen om het volgende keer nog eens te proberen.
De dierenarts vertelde ook dat zolang een hond niet gaat ‘staan’, ze er ook nog niet aan toe is.
’s Middags heeft de dierenarts gebeld met de uitslag van de test. Deze was nog maar 4 dus is ze nog niet aan dekking toe. Maandagochtend mogen we weer en gaan we het weer proberen.
We blijven duimen.

Ik heb voor Abby een progesterontest staan voor komende vrijdag bij Dierenkliniek Dieren.

Hier wat meer informatie over deze test

Progesteronbepaling (en cyclus)

De voortplanting valt of staat bij een dekking of inseminatie op het juiste moment. Door middel van progesteronbepaling is dit juiste moment te bepalen. Dit gaat als volgt. Door om de 2 tot 3 dagen kwantitatief, dus exact, de hoeveelheid aanwezig progesteron in het bloed te meten kan het optimale dekmoment bepaald worden. Uit eigen ervaring is gebleken dat het optimale dekmoment kan schommelen tussen de 3de en 76ste dag na de eerste bloedige uitvloeiing. Dit betekent dat er gewerkt moet worden met een kwalitatief goede meetmethode waarbij de hoeveelheid progesteron exact gemeten dient te worden. Er zijn op dit moment meerdere methodes om het progesteron te meten:

•  semi-kwantitatieve methode: hierbij wordt de verkleuring van de het cupje met het bloedmonster vergeleken met twee standaard waardes, de vergelijking van de kleuren gebeurd met het oog, wat er natuurlijk voor zorgt dat de betrouwbaarheid niet ten goede komt. Daarnaast is de kwaliteit van de test matig.
• een kwantitatieve methode d.m.v. een eenvoudige ELISA-test. Hierbij worden de bloedmonsters en de standaarden met de hand gepipetteerd en worden de waardes met een spectofotometer uitgelezen. Het nadeel van deze methode is dat er een hoge mate van betrouwbaarheid wordt gesuggereerd, maar de betrouwbaarheid valt tegen, dit t.g.v. de kwaliteit van de test.
• een kwantitatieve methode d.m.v. een RIA bepaling of een Immulite®. De betrouwbaarheid van deze methode is het hoogst haalbare op dit moment en wordt dan ook de “gouden standaard” bevonden t.a.v. het bepalen van progesteron in het bloed. Dat deze apparatuur niet vaak in dierenartsenpraktijken aanwezig is heeft te maken met de aanschafprijs en het onderhoud van de apparatuur.

Er zijn verschillende onderzoekers in binnen- en buitenland geweest die van de bovenstaande methodes groep 1 & 2 vergeleken met groep 3. In ongeveer 30% van de gevallen was het gevolg een totaal andere progesteronwaarde dan bepaald met bepalingsmethode 3. Ook al werd er twee dagen verschil getolereerd, dan nog bleef het percentage ongeveer 30%. Het advies is dan ook om als we spreken van het bepalen van een optimaal dekmoment, te werken met een bepalingsmethode uit groep 3.

De cylus:

Tijdens de pro-oestrus wordt door de eierstokken veel oestrogenen gevormd. Dit hormoon bereidt de teef voor op de bevruchting. Op de overgang van pro-oestrus naar oestrus wordt er vanuit de hersenen plotseling veel LH (luteiniserend hormoon) afgegeven. De productie van oestrogeen neemt daarna af en de eierstokken gaan nu progesteron (zwangerschapshormoon) produceren. Ongeveer 2 dagen later vindt de ovulatie (eisprong) plaats. De productie van progesteron stijgt daarna snel. Bij een waarde van het progesteron van 5-6 ng/ml vindt de ovulatie plaats, bij een waarde boven de 10 ng/ml moet de dekking plaatsvinden (onderstaand geillustreerd). Door het progesteron gehalte exact te meten (kwantitatieve bepaling, met behulp van de Immulite®) kan voor uw hond het juiste dektijdstip bepaald worden. Hierdoor kunt u volstaan met slechts één dekking.

Bron: www.dierenkliniek-sleeuwijk.nl

Even voorstellen
Door Naomi de Boer – Straver.

Wij zijn Jochem en Naomi de Boer, beide 29 jaar. We wonen in Eerbeek, dat ligt op de Veluwe vlakbij Apeldoorn. Het is hier prachtig wonen en we komen dan ook regelmatig in het bos. Jochem werkt bij het Kadaster als ict’er. Hij gaat graag skeeleren en zit ook graag achter de pc te gamen. Samen houden we van films kijken. Ik (Naomi) ben huisvrouw en ben veel met de beestjes bezig. Ook zit ik graag met mijn handen in de grond te wroeten. In ons eigen atelier schilder, teken en knutsel ik graag. Twee keer in de week ga ik sporten, hetzij zwemmen, hetzij skeeleren. Ook train ik met de honden, dit is erg leuk en ik wil verder kijken of hierin nog iets ligt waar ik mijn ei in kwijt kan. We hebben nog geen kinderen maar er komen wel regelmatig kinderen over de vloer, ik vind dat in de hondenopvoeding kinderen essentieel zijn.

Gewapend met foto- en filmcamera gingen we regelmatig op stap met onze labrador Nessa (3 jaar jong). Eind zomer vorig jaar hadden we het gevoel dat we niet helemaal compleet waren. Als Nessa met een andere hond had opgetrokken en daarna weer alleen de tijd moest doorbrengen merkte we aan haar dat ze een maatje nodig had. Bij haar kattenmaatje (Mozart) vond ze niet wat ze nodig had. Want ravotten met een kat, tja, dat vinden ze niet zo leuk. Als ze een andere pup had gezien en mee had kunnen spelen, wat heel voorzichtig ging, was ze ’s avonds helemaal uit haar doen. Er moest dus een maatje bij komen.

De zoektocht begon. Wat wilden we eigenlijk. Ja, een hond maar wat voor één? Wat al snel bij ons vast stond was dat het een Nederlands ras moest worden. En dan ga je zoeken naar Nederlandse rassen. Je krijgt dan een mooi lijstje met de Drentse patrijs, Wetterhoun, Stabij, Kooiker, Markies, Smous, Hollandse Herder, Schapendoes en als laatste de Saarlooswolfhond. We hebben een tijdje naar die naam gestaard en hadden allebei zo iets van “Wat is dat nou dan? Ken jij dat ras?”.
En dan ga je spitten: Wat is een Saarlooswolfhond? Hoe ziet hij er uit? Wat is de rasstandaard? Wat is het karakter? Wat is de algemene gezondheid? Waar komt hij vandaan? Waar wordt hij gefokt? Is er een ras vereniging?

Toen bleek dat er twee rasverenigingen waren zijn we ze naast elkaar gaan leggen en al snel ging onze voorkeur uit voor de AVLS. De website was duidelijk. Veel informatie was er te vinden.
Na lid te zijn geworden van de AVLS gingen we op zoek naar een fokker in de buurt om vragen te kunnen stellen en de hond van dicht bij te begluren. Vooral na de AVLS dag konden we niet wachten. We zijn toen naar het gezellige Wijchen gegaan om Francis Timmerman te bezoeken. Daar hebben we de honden mogen zien en hebben we alle vragen die we hadden kunnen stellen. Jammer dat de pups toen net weg waren. We hebben er een hele middag gezeten en uiteindelijk ook gevraagd of wij wel geschikt zijn voor het soort (en dat kun je alleen zeggen als je al jarenlang ervaring hebt). We waren er wel over uit dat dit het soort was wat we wilden. Zo dicht mogelijk bij de natuur. Maar waren wij wel geschikt? Konden we het aan? En waren we bereid om meer tijd te steken in het ‘africhten’? We waren natuurlijk een labrador gewend en dit was toch echt even een tikkie anders.

Kort daarna kregen we te horen dat er in Hank een nestje werd verwacht uit Wolf en Zima. We zijn toen meteen in het toetsenbord gekropen en een mailtje gestuurd naar Nanda en Alex. Daar zijn we toen langs geweest en waren we echt verkocht. De eerste tijd was wel spannend want je moet maar afwachten of alles goed gaat, gezond is en er een teefje bij zit, daar ging namelijk onze voorkeur naar uit.

Van 4 op 5 december werd het nestje geboren en bleek er 1 teefje bij te zitten. Wat waren we blij toen bleek dat wij haar in onze roedel mochten opnemen. We willen namelijk in de toekomst één of meer nestjes fokken.

Ze heet Azrah Lingua di Terra del Lupo maar we noemen haar Abby. Ze  is nu al een paar maanden bij ons en het gaat best wel goed ondanks dat ze een hoop gesloopt heeft en nu haar kiezen aan het wisselen is. Op dingen kauwen vind ze erg leuk. En als ze ergens in wil bijten gebruikt ze gewoon Nessa haar poot, of wang, of nek, of staart. Die laat dat ook rustig toe. Af en toe grauwt ze wel terug maar niet overtuigend genoeg. De katten Mozart, Iwan, Suus, Puk en blinde Marie hebben haar inmiddels geaccepteerd.  Er word regelmatig naar Abby geblazen, vooral door blinde Marie. En af en toe krijgt ze ook een klap tegen haar snuit.
Ze moet nog een heleboel leren maar wij ook.

Elke week gaan we op woensdag samen met de buurjongen naar Bussloo (recreatiegebied). Daar word er lekker gerent, gegraven, in de modder geploeterd, gezwommen, gespeeld met een heleboel andere honden en net niet op de wal gepoept zodat het baasje niet op kan ruimen en de drollen lekker in het water dobberen. We kwamen er van de week voor de laatste keer want het hondenseizoen is vanaf 1 mei voorbij. Dan mogen de honden niet meer los en al helemaal niet meer in het water. We gaan voorlopig maar andere plekken zoeken waar ze wel kunnen zwemmen.

Bijna elke dag gaan we wel even het bos in. Heerlijk met het zonnige voorjaar. Maar nog niet uren want we willen niks forceren.
De honden kunnen niet zonder elkaar. Waar Nessa gaat, daar gaat Abby. Waar Abby gaat, daar gaat Nessa. Inmiddels weet Abby ook dat katten geen speelgoed beesten zijn. Mozart mag al zo nu en dan haar oren uitlikken. En samen slapen met de katten word ook steeds vaker gedaan.

Verderop in de straat woont een witte herder, Lotus. Zij is een weekje ouder dan Abby. Het is steeds meer te zien dat Abby een stuk groter gaat worden. Samen gaan ze naar puppycursus. Dat gaat heel erg goed. De eerste cursus hadden we goed afgerond met een prachtrapport. Nu doen we de vervolgcursus en ook dat gaan heel erg goed. Er word door de cursusleidsters bejubeld dat Abby zo vrij is voor een Saarloos. Ja, ze is erg enthousiast naar anderen. Maar dat kan ook komen omdat we Nessa hebben. Ze is (nog) niet schrikkerig of terughoudend maar ze zit nog niet in haar eerste pubertijd dus dat kan nog komen. We zijn overal op voorbereid.

Eens in de zoveel tijd maak ik een filmpje van de ontwikkeling van Abby en zet ik die op youtube. Is heel leuk om te zien. Ik zit me echt steeds weer te verbazen over hoe hard ze groeit. We maken een hoop foto’s en filmpjes omdat ze in ‘no time’ groot is. De tijd gaat ook veels te hard. Ik vraag wel eens aan Abby of ze ook een pauze knop heeft.