Sinds de laatste keer dat ik een stukje op deze website schreef is er een hoop verandert.
Het is inmiddels 2020. Bijna 2,5 jaar geleden nadat ik voor het laats een stukje op de website zette.
Fokplannen had ik niet omdat Abby geconstateerd was met Cataract. Jammer maar helaas ben je als fokker dan gewoon ‘klaar’.

Het noodlot sloeg toe toen in november tijdens de groepswandeling het mensen opviel dat het met Nessa (onze labrador) niet lekker liep. Ze dronk enorm veel. Waardoor ik die week haar urine en bloed heb laten onderzoeken. Ze kreeg een echo waaruit bleek dat haar nieren niet goed werkte.
Nessa kreeg een nierdieet en pillen om te verbeteren maar helaas bleek later uit bloed en urine dat het geen niet meer goed kwam.
22 december ging het met Nessa hard achteruit. Ze zwalkte op een loopje van nog geen 50 meter. Haar hartslag was in rust 150 slagen per minuut…
De dierenarts constateerde dat ze ernstige bloedarmoede had die niet meer te verhelpen was. Nessa was misselijk. At slecht (echt iets dat niet bij een Labrador past) en dronk heel veel.
Vlak voor de kerst is ze is in huiselijke kring ingeslapen. Abby heeft naast haar de hele nacht ‘gewaakt’. De dag erop hebben we haar in onze tuin begraven.
Het was een heel verdrietige periode. Heel dubbel want kerstdagen zijn anders altijd zo warm…

Een lichtpuntje kwam bijna 2 weken later.

Salo/Gaya 6 maanden oude dochter van Ziva (eerste nestje van Abby) kwam bij ons wonen. Ik was bij haar geboorte aanwezig toen ik zelf nog 3 weken zwangerschap te gaan had.  (klik hier)
In eerste instantie zou ze als herplaatser een tijdje blijven om tot rust te komen. Maar na een week hadden we besloten dat ze mocht blijven.
We merkten aan Abby dat ze ook echt behoefte had aan een maatje sinds de dood van Nessa.
We noemde haar Oona. Oona betekent; eerste (onze eerste Saarloos herplaatser), eenheid (hopen we weer terug te krijgen na het verlies van Nessa). Oona is een Ierse naam en spreekt het uit als oeenaa.

Abby en Oona kunnen het erg goed met elkaar vinden ook wil Abby wel laten merken dat zij de baas blijft. Toen Oona ging puberen knetterde het soms best wel. Maar alles is nu rustig en hebben ze elkaar helemaal gevonden.

Oona word over een paar maanden 3 jaar.

Op zondag 19 november a.s organiseert de AVLS om 13.30 uur een een wandeling op het Holtingerveld in Drenthe (Let op: NIET toegangspoort Holtingerveld). Wij nodigen iedereen van harte uit hierbij aanwezig te zijn. Uiteraard zijn ook niet-leden welkom om gezellig mee te lopen. De wandeling zal circa anderhalf uur duren. Na afloop is er de mogelijkheid om gezamenlijk een consumptie voor eigen rekening te gebruiken in Theehuis ’t Hunebed.

We verzamelen om 13.30 uur aan het einde van de Schipslootweg (ter hoogte van nr 8) in Wapserveen. De honden kunnen aan het begin en aan het eind loslopen. Er zijn stukken waar de honden aangelijnd moeten worden. Iedereen is voor, tijdens en na de wandeling verantwoordelijk voor zijn/haar eigen hond. Wil je meedoen aan deze wandeling? Opgeven: miestraver@hotmail.com. Vermeld in deze mail het mobiele nummer waarop je bereikbaar bent op de dag van de wandeling. Mocht zich onverwacht een situatie voordoen waardoor de wandeling niet door kan gaan, dan kunnen wij je tijdig informeren.

Ga je liever naar Delft?:

Op zondag 19 november 2017 a.s organiseert de AVLS om 13.30 uur een winterwandeling in het Abtwoudse bos te Delft. In dit prachtige natuurgebied mogen honden los lopen.  Wij nodigen iedereen van harte uit hierbij aanwezig te zijn. Uiteraard zijn ook niet-leden of geïnteresseerden in de Saarlooswolfhond van harte welkom om gezellig mee te lopen.  We verzamelen om 13.30 uur op Tanthofdreef 10 te Delft (Kynologenclub Delft). Na afloop is er de mogelijkheid om gezamenlijk een consumptie voor eigen rekening te gebruiken in de kantine van de KC Delft. Iedereen is voor, tijdens en na de wandeling verantwoordelijk voor zijn/haar eigen hond. Wil je meedoen aan deze wandeling? Geef je dan op  via de mail: manon@dogstart.nl. Vermeld in deze mail het mobiele nummer waarop je bereikbaar bent op de dag van de wandeling. Mocht zich onverwacht een situatie voordoen waardoor de wandeling niet door kan gaan, dan kunnen wij je tijdig informeren. Wij hopen net als vorige keer weer veel Saarloosjes met hun eigenaren te verwelkomen!

Abby nam haar aanloop om loops te worden. Igor was van de week toen we bij hem op bezoek waren zeer geïnteresseerd.
Gisterochtend hadden we de afspraak staan bij de ECVO-oogarts in Drachten. Tot onze grote verbazing was de uitslag niet wat we gehoopt hadden. Cataract!
De oogarts liet het mij ook zien en inderdaad was er in haar linkeroog helemaal achterin een piepklein vlekje te zien. Mijn vraag was gelijk of ze hier last van ging krijgen. Afgezien dat we met Abby nu geen nestje meer mogen doen is het natuurlijk van belang dat ze niet vreselijk slecht gaat zien. Daar kon de arts geen zinnig woord over zeggen. Omdat het op deze late leeftijd pas te zien is betekend dat het een zeer milde vorm is. We laten haar volgend jaar nog een keer spiegelen (oogonderzoek) om te zien hoe het zich verder ontwikkeld.
Dit doet wel erg zeer voor ons omdat we de match met Igor zo zagen zitten. Al helemaal een toekomstbeeld voor het komende jaar hadden we ook. Als het namelijk met Igor niet zou lukken, hij is inmiddels ook al 11 jaar, dan zouden we het met een andere reu proberen. Het zou sowieso haar laatste nestje worden. Feit is nu gewoon dat het niet meer uitmaakt want Abby mag niet meer… En we willen ook niet meer met Abby. Over een paar jaar zal er wel een pupje komen waar we in de toekomst wellicht meer verder willen in de fokkerij maar voor nu ligt het stil.
Wij hopen nu dat alle nakomelingen van Abby hier geen last van gaan krijgen en dat zij ook regelmatig onderzocht gaan worden op deze vorm van Cataract.
Bah!

Gisterochtend liet Philine weten dat de temperatuur van Ziva goed aan het dalen was wat erop duidde dat de bevalling binnen afzienbare tijd zou beginnen.
Ik sprak met haar af eerst rustig hier de dag te beginnen (we lagen nog op bed) en dan die kant op te gaan. Aan Ziva zelf was nog niets te merken maar ik wilde er zeker van zijn niet in de onrust van het bevallen binnen te komen stormen.
We hadden in de middag nog niet het idee dat het allemaal ging doorzetten dus konden we nog naar de boten van Sail Den Helder gaan kijken. Even een kleine wandeling met de Border Nero over de dijk en rustig aan weer terug. Ziva sliep vooral heel veel in de werpkist en er was nog geen onrust of gehijg begonnen. ‘S Avonds begon ze met heel af en toe graven en ook een broodje wat ze gegeten had kwam er weer uit.
Wij konden nog wat slaap meenemen tot ze rond een uur of 3 onrustig werd. Het drinken wat er met grote slokken inging kwam er weer net zo hard uit. Het hijgen begon… Het was dan toch eindelijk begonnen.
Weeën kwamen af en aan. Vanaf een uur of 5 geloof ik (ben de tijd enorm kwijt dus weet niet meer zeker) kwamen de persweeën. Nu moest het dan toch zo binnen 15-45 minuten gebeuren. Staand persen alsof ze moest poepen en dan weer wat rondlopen. Vooral veel hijgen. Af en toe een paar minuten rust… Totdat er vliezen braken. Het leek wel helemaal te stagneren. Na een tijdje toch weer persweeën. Deze leken toch wel weer een stuk heftiger maar er kwam niks. Weer een uur later… Spanning begon behoorlijk te stijgen en twijfel sloeg toch wel een beetje toe.
Philine keek me aan. Twijfel… Met in herinnering de eerste bevalling van Abby waar ze op haar laatste pup zo enorm aan het persen was toch besloten de dierenarts te bellen. Aan Ziva was niks te zien die deed gewoon wat ze moest doen.
Bel je te vroeg of om niets? Kan ze het zelf, zou er een pup niet leven, zonder vlies, te zwaar, niet door het geboortekanaal passen of iets anders? Geen idee, het voelde vanaf dat moment niet goed.
De plaatsvervangende dierenarts zou de OK klaar maken en personeel oproepen. Stel dat er in de tussentijd toch wat zou veranderen konden we altijd nog afblazen. Maar er veranderde niks. Ziva deed het prima hoor, helemaal zen. Gewoon in haar element als bevallende teef, geen stress of paniek. We zagen wel dat het zwaarder werd en dat het haar meer energie koste dan nodig.
Om kwart over 7 kwamen we bij de dierenarts die zag gelijk al dat Ziva aan het persen was zonder resultaat. Ze kreeg gelijk een spuit wat haar suffig maakte. Er moest toch snel gehandeld worden. We werden kort geïnstrueerd hoe het zou verlopen. Ziva zou geprepareerd worden voor de operatie en er werd gezegd dat met een half uurtje de eerste pup afgegeven zou worden. Dan moest er een druppel oppepmedicatie onder de tong gedruppeld worden en moesten wij heel hard gaan wrijven tot er ‘leven in zou komen’….
Je denkt er dan eigenlijk niet bij na als de eerste pups zowat dood op de tafel word gegooid en je aan het werk moet. Van die hulpeloze levenloze lijfjes waar echt leven ingewreven moet worden. In de hoop dat ze het dan ook echt gaan doen.
Gelukkig kwamen de eerste kreetjes al gauw, vreugde alom. Na een tijdje werd er geroepen ‘Deur open!’ en werd de derde op tafel ‘gegooid’. Wat een enorme knoeperd! ‘Ja,’ zei de assistente. ‘Deze lag echt dubbelgevouwen voor het geboortekanaal.’
Deze dwarsligger met zijn 560 gram had er dus voor gezorgd dat het allemaal niet meer verder kon. Het was even flink werken om deze jongen aan de praat te krijgen. Een paar minuten voelen dan echt als een eeuwigheid. In eerste instantie wreef ik hem op maar er kwam geen leven in. Philine nam hem over en gelukkig kwam de eerste kreet toen ook met een paar minuten. Tot nu toe ging alles hartstikke goed voor zover je over goed kunt hebben met een keizersnee.
Nummer 4 werd binnengebracht en opgewreven. Ook bij deze leek het wel een eeuwigheid te duren voor er leven in kwam. Maar ook deze schreeuwde de longen uit haar lijfje.
Nu zit het er op dachten we. Op de 4/5 weken echo had de dierenarts er 4, misschien 5 gezien.
En toch na 40 minuten kwam er een brul uit de operatiekamer dat er nog een verrassing in zat. Niet 1 maar nog eens 2 pups werden slap aangeleverd. Niet zeker of ze het zouden gaan doen, zelfs de assistente twijfelde of er leven in zou komen, hard aan het werk.
We keken elkaar nog eens aan en waren zo stom verbaast. Een keizersnee verwachtte we niet. Maar 6 pups sloeg helemaal de klok!
Het waren lange minuten… Maar na die lange minuten waarin er van alles door je heen gaat konden we een vreugde dansje doen. Ook deze prachtige grijze pupjes gingen het halen.
Pffff,  nu Ziva nog. De deur naar de operatiekamer stond open en ik kon zien dat ze bezig waren met Ziva. Er was inmiddels wel een dierenarts bij gekomen die de laatste pups er uit had gehaald en Ziva aan het dichtnaaien was. Hij gaf aan dat het toch met Ziva niet zo goed ging. De moed zonk in onze schoenen. Ze had veel vocht verloren. ‘De meeste herstellen wel weer hoor.’ Maar ja, het was wel gezegd en er zit nou eenmaal aan de keizersnee risico’s.
Zouden we dan wel 6 pups hebben maar Ziva verliezen? Er schiet op zo’n moment echt van alles door je hoofd.
Een hoop gepiep uit de kist waar we de pups in hadden gedaan gaf ons toch hoop. Als deze het redden dan zeker Ziva ook!

Slaap tekort begon bij mij partte te spelen. Met nog maar 3,5 weken in mijn eigen zwangerschap te gaan brak dit me toch een beetje op. Vervoer werd geregeld en ik kon thuis nog even een uurtje slapen voor ik zelf echt weer naar huis toe moest (belangrijke afspraak bij de verloskundige vanmiddag). Gelukkig kreeg ik een verlossende app met een prachtige foto van Ziva die haar roes uit aan het slapen was met haar kids aan de melkbar. Wauw! Wat heeft die het goed gedaan.Wij allemaal trouwens! Ben trots op je Philine!


Inmiddels is het nu na 21:00 uur geweest en lijkt het erop dat het allemaal met iedereen goed gaat komen. Ziva is nog wat glazig door de narcose maar verzorgt de pups nu al prima. Ook de melk loopt als een tierelier. Zoals het er nu naar uit ziet gaan ook alle 6 de pupjes het allemaal halen. Wat een rollercoaster aan emoties vandaag zeg.
Pas toen ik thuis kwam viel het kwartje van hoe het eigenlijk had af kunnen lopen. We hebben vreselijk veel geluk gehad!
De komende dagen zal de kleinste man (reu van 340 gram) goed in de gaten gehouden worden. Hij drinkt goed en is gelukkig ook al aangekomen.
2 jongens en 4 meiden (tussen de 400 en 520 gram), allemaal wolfsgrauw. Een zesspan… tegen alle verwachting in…

p.s. geen foto’s of film gemaakt door alle hectiek.

Ziva (Abby’s dochter uit het eerste nest) is op 24 april gedekt door Loki.
Gisteren 24 mei ben ik met Sam afgereisd naar Den Helder om bij de eerste echo te mogen zijn. We werden vrolijk begroet door Ziva die maar al te blij was dat we er waren.
Ik kon aan haar flanken zien dat ze aan het uitdijen was. Ze heeft alle tekenen van drachtig zijn maar ja, dat kan ook allemaal bij schijndracht.
Hoopvol vertrokken we om 1 uur richting de dierenarts. De tijd verstreek bij het uitlopen van de patiënt voor ons. De spanning steeg.

Om kwart voor 2 werden we binnen geroepen door de arts die probeerde te voelen naar vruchtzakjes. Niet heel duidelijk zei ze. Ziva liet het allemaal toe. Ik kon zien dat ze het niet echt leuk vond maar ze deed het allemaal zo goed.

Daarna op de echo tafel op een speciaal kussen zodat ze goed op haar rug kon blijven liggen. Buikje werd geschoren en schoongemaakt. Daarna de contactgel… Ziva vond het allemaal wel prima. Geen gespartel of overmatig stress. Gelukkig, want dat maakt het ook voor de baas altijd minder naar.
Bij het eerste aanraken van de echostick was al gelijk een vruchtzakje te zien. En een kloppend hartje. En nog één, en nog één!!
Whaaa, we konden ons geluk niet op.

Die dierenarts telde uiteindelijk zeker 4 hartjes. ‘Misschien wel 5.’ zei ze. En dat bij 1 dekking!! Wauw wat een superhondjes die Loki en Ziva zeg. En nu maar hopen dat de verdere zwangerschap goed gaat. Ik ga er vanuit dat het helemaal goed komt.

De pupjes worden tussen 22 en 26 juni verwacht. Word nog een spannende tijd…

Op zondag 9 april was dan de 9 maandenkeuring van de F2 (2e generatie)  outcross Zwitserse Witte Herder Volka en Saarloos Wolfhond Abby.
De selectiecommissie was blij verrast met de goed gebouwde en vriendelijke honden met hun blije en trotse baasjes.
Robin van der Molen (Pixelpop) was er weer om prachtige foto’s te maken.
Het was een fijn weerzien van alle ‘pups’ die nu toch al ruim boven de 30 kilo zitten.
Zoals verwacht kwam Shanti er het meest Saarloos uit en kwamen Maylo en Shamwari op een gedeelde 2e plek mede vanwege hun wolfsmasker. Maar dan nog kan er een hoop gebeuren. De honden zijn nog niet uitgegroeid en dit is natuurlijk een momentopname.
Het was een prachtige dag met een hoop zon en gezelligheid. Ik ben enorm trots op alle honden met baasjes en natuurlijk misschien wel het meest op Abby, die heeft ze ten slotte van rekening op de wereld gezet (al zal dat haar een worst zijn 😉 ).
Op naar de volgende keuring van 18 maanden. Heb er nu al zin in en ben enorm nieuwsgierig wie van de pups uiteindelijk ingezet gaan worden voor de F3. Ik denk wel dat er eentje al duidelijk is maar we laten ons verrassen.

Drente

Drente

Maylo

Mayo en Dex

Maylo en Dex

Shanti

Maylo

Drente

Moby

Moby

Shanti

Shanti

Shanti

Shanti

Shanti

Shanti

Abby

Oma Hara, moeder van pappa Volka

Shamwari

Shamwari

Shamwari

Moby

Moby

Moby

Moby

Moby

Moby

Moby

Moby

Maylo

Maylo

Maylo

Maylo

Maylo

Drente

Drente

Drente

Drente

Drente

Dex

Keurmeester Jan Ebels

Dex

Dex

Dex

Dex

Dex

Dex

Moby

Shamwari: Lees verder 9 maandenkeuring outcross F2 Abby x Volka →

Op een prachtige zonnige zondag, 15 januari, vierden we dat de pups een half jaar oud waren.
Om 1 uur ’s middags verzamelde we op het Holtingerveld. Alleen Shamwari was afwezig maar verder was iedereen van de partij.
Het was een gespeel van jewelste. Van de meeste pups een blijk van herkenning. Alleen had Dex niet helemaal in de gaten dat ik het was. Zo onder de indruk van alles om hem heen.
Wat waren de pupjes groot geworden zeg. Ik verbaasde me enorm over hun groei. Logisch natuurlijk want de laatste keer dat ik ze in het echt had gezien waren ze maar een paar kilo. Nu varieerde ze van 22 tot bijna 26 kilo. Wat een joekels!
Robin van der Molen (Pixelpop fotografie) was aanwezig om het gezelschap en de wandeling vast te leggen.

De volgende wandeling is 23 april. Wie mee wil mag mee! Met of zonder (wolf)hond. Start 13:00 uur bij de Kiosk van Het Leesten, Ugchelseberg, Hoenderloseweg 191, 7339 GG Ugchelen

Korte film van de reünie