Een dag als vandaag komt hard aan. We wisten dat het niet goed ging met de kleine Noor. Maar toen we haar vanmorgen opnieuw gingen wegen was ze weer niet aangekomen. Ze was inmiddels 700 gr lichter dan haar zusjes en op het gewicht van toen ze 2 weken oud was. De sondevoeding die we met met een katheter in haar maagje toediende bleef er weliswaar grotendeels in maar ze werd er niet beter van.

Ze was dan wel heel krachtig en levenslustig. Abby wilde heel graag voor haar zorgen en het was elke keer een strijd als Noor sondevoeding had gehad en we haar bij Abby legde om te laten verzorgen. Dan mocht ze niet meer bij haar moeder drinken omdat ze dan ‘over zou lopen’. En dan was en de sondevoeding en de antibiotica er ook weer uit en konden we opnieuw beginnen. De onrust en het tegennatuurlijke sprak ons zo niet aan. Als Noor honger had en ging piepen wilde Abs heel graag voeden maar dat kwam er steeds uit. Als we Noor oppakte voor haar voeding (wat we zo veel mogelijk in de werpkist probeerde) ging ze zo heftig piepen en paniekerig doen dat Abby zo onrustig werd en we haar buiten moesten sluiten.

Daarbij kwam dat de zorg en aandacht voor Ziva en Joy erbij inschoot. Ook in huis was de spanning om te snijden. De nachten waren kort en onderbroken. Elke twee uur wakker en het arme dier plagen met weer een sondevoeding.

De dierenarts adviseerde vanochtend dat we het tot donderdag nog konden proberen op deze manier en dat we dan ook konden gaan kijken wat ze met vast voer zou doen. Dit hadden we van het weekend al geprobeerd maar dat kwam er snel weer uit.

We zagen voor haar de toekomst somber in en onze hoop was gevestigd op de afgelopen 24 uur omdat we de hoeveelheid sondevoeding omhoog hadden geschroefd omdat ze veel honger had. Het meeste bleef er dan ook in en het leek wel alsof ze opbloeide.

Groot was dan ook onze teleurstelling toen we vanochtend tijdens het wegen constateerde dat ze niets was aangekomen.

Dan ga je in je hoofd vragen stellen wat nu het beste zou zijn.

In de afgelopen dagen hadden we al verschillende fokkers van verschillende rassen om advies gevraagd en we zijn daar ook enorm mee geholpen maar het voelde gewoon niet goed. De vraag van hoe dit ‘ziektebeeld’ zich zou ontwikkelen kon niet worden beantwoord omdat ze simpelweg te klein was om te onderzoeken. We hadden het vermoeden dat er meer moest zijn dan alleen het gaatje in het verhemelte wat was geconstateerd. Zeker ook omdat ze ondanks de sondevoeding bleef spugen. En wat zou het verder in haar leventje betekenen? Het risico was groot dat ze een longontsteking kon krijgen door verslikking of verschillende operaties moest ondergaan. Natuurlijk kan een gaatje in het verhemelte geopereerd worden maar het zal weer open gaan.

Het ging me enorm aan het hart om te zien hoe benauwd ze het elke keer had na het drinken of zelfs na het spugen van haar voeding. Zij wilde wel maar haar lijfje wilde niet meewerken. Ze bleef knokken, hoe lang gingen we dit nog aankijken?

Mijn fokkerhart deed zeer, het brak in duizend stukjes. Niemand kon ons vertellen wat we moesten doen en de keuze was dan natuurlijk ook aan ons. Als ik naar haar keek deed het zeer. Het idee haar van haar leven te beroven deed enorm pijn. Maar waar kies je voor?

We besloten contact op te nemen met iemand in de Saarlooswereld die al heel veel jaren ervaring heeft. Zij vertelde ons wat we eigenlijk al wisten maar mijn hart wilde er nog niet aan.

Na heel veel overwegingen hebben we toch besloten haar rust te geven. Heel veel tranen zijn gelaten en mooie Noor heeft haar strijd gehad. We hebben zo ons best gedaan maar het kon gewoon niet meer. Ze is om half 1 vanmiddag rustig ingeslapen. Het is goed zo.

Toen ze van de dierenarts haar slaapspuitje kreeg zei hij nog dat het wel 5 minuten kon duren voor het zou werken. Maar na 20 tellen was ze al vertrokken wat bij ons nog maar eens bevestigde hoe zwak haar lichaampje was.

We hebben haar mee naar huis genomen waar we Abby de tijd gunde om op haar manier afscheid te nemen. Ze rook een keer, jankte en probeerde haar te duwen met haar poot. Al heel vlot had ze door dat in Noor geen leven meer zat en liet haar vervolgens links liggen.

Nu is het stil in huis. Voor mij misschien iets te stil en het is wennen dat we nu niet meer moeten zorgen. Het gemis is er. Toch is de rust prettig en kan Abby weer moeder zijn.

Hier toch wat foto’s van de afgelopen dagen.