Het was weer een spannende dag vandaag. Na de echo 11 dagen geleden was het spannend omtrent het wel of niet drachtig zijn van Abby.
Gisteren waren we nog een eind wezen lopen en weer was het zo dat ze de eerste kilometer Nessa opjoeg en achter andere honden aanging. Maar daarna achter ons aan bleef sjokken. Alleen als ze het interessant genoeg vond week ze af om een andere hond te besnuffelen. De reuen vonden haar nog steeds heel aantrekkelijk. Maar die snauwde ze niet al te lichtzinnig af. Het viel mijn ouders, die Abby niet wekelijks zien, ook al op dat ze niet zichzelf was. Ze vonden dat er toch duidelijk verandering was.
‘Je wilt het zo graag dat je misschien wel dingen gaat zien.’ dacht ik. De hoop dat er pupjes in zouden zitten was enorm. Je durft gewoon niet te denken dat het wel eens zo zou kunnen zijn. Stel je toch voor dat ze wel leeg bleef, dan zou het een enorme tegenvaller zijn.
Ik bleef twijfelen. Abby was inderdaad echt wel breder geworden. Maar kwam dat nou omdat ze nu niet alleen brokken krijgt maar ook vers vlees en kippennekken? Ik wist het niet meer. Gisteravond lag ze op haar rug en ik kon toch duidelijk zien dat ze een rondere buik had gekregen.
Het wachten tot de volgende echo duurde lang, heel lang.

Vanmorgen was het dan eindelijk zover, ik was zo zenuwachtig dat ik er zelfs buikpijn van had voordat we wegreden. Abby had, eenmaal bij de dierenarts aangekomen, geen zin om de auto uit te komen. Ik kocht haar om met een stukje vlees en we liepen naar binnen. Zo mak als ze was kende ik haar echt niet. Om even over tienen werden we binnen geroepen en Cyrille verwelkomde ons in het kleine kamertje. Ze vroeg aan me wat voor Abby verstandig was. Weer op tafel tussen het kussen op haar rug liggen of staand. Ik stelde voor het dit keer staand te doen als dat geen probleem was. Voor het stressniveau van Abby ook wel zo handig.
Abs vond het wel nodig om even te grommen bij het aanbrengen van de gel maar dat was gauw weer over. Opnieuw geschoren worden hoefde niet. De assistente ondersteunde haar terwijl ik haar kop in de gaten hield. Het was voor Abby weer iets nieuws op deze manier en dat liet ze merken. Ze trok haar lip op om te laten zien dat ze het niet zo geschikt vond dat ze aan haar buik zat.
Direct na het contact met het echo apparaat kwam er een pup in zicht. Ik kreeg vlinders in mijn buik door de spanning. Ik was zo blij! Ze zocht verder en kwam de (volle) blaas tegen. Daarna nog een pup… En nog èèn. Cyrille lachte en zei dat ze er 4 kon zien. ‘Maar, er kunnen ook meer pupjes inzitten.’ zei ze met een grijns.
Oh, wat was ik blij zeg! En heel erg opgelucht.

Het wachten op het ‘weten’ is voorbij. Nu op naar de bevalling. Ik blijf het wel een beetje spannend vinden, het blijft ook voor ons de eerste keer. Gelukkig hebben we hulp van een goede vriendin van ons die al jaren met Labradors fokt. Die mogen we dag en nacht bellen. En ook bij andere (Saarlooskenners) kunnen we terecht.

Nu maar hopen dat de eerste mensen ook contact opnemen om kennis te maken met Abby en ons zodat de pupjes straks een heel goed thuis mogen krijgen.