Trots

Alweer een paar jaar geleden werd me gevraagd of Abby kon zitten en blijven. Natuurlijk, dacht ik. Ze was een maand of 7 en we hadden de puppycursus succesvol afgerond. En inmiddels bezig met de jonge hondencursus. Ik had wel gelezen dat niet elke Saarloos bekent staat om hun gehoorzamen, maar daar hadden we met Abby wat betreft de simpele opgave ‘zit en blijf’ nog geen problemen mee gehad. Voor een Saarloos deed ze het allemaal uitstekend.
Voor de eurodogshow die in Leeuwarden gehouden zou worden zochten ze van de Nederlandse rassen elk een hond die wilde/ kon poseren in groepsformatie. Dit was voor een flyer en boekje van de Raad van Beheer die rondgedeeld werd ter promotie van alle Nederlandse rassen.
Ik was vereerd gevraagd te worden en we reden op 17 juli 2011 naar Zutphen. Aldaar werd de shoot bij een zorgboerderij gedaan. Vooraf kregen we een kop koffie met wat lekkers erbij. Er waren mensen die honden hadden die Europees en/of wereldkampioen waren. En bij sommige moest er zelfs een loting of iets dergelijks vooraf gaan om te kijken welke hond met welke eigenaar mee mocht doen aan de shoot. Ik voelde een zekere trots in mij opwellen en mijn ego groeide met de minuut. Wij Saarlooseigenaren zijn hier volgens mij veel te nuchter voor. Hoezo loting? Hoezo kampioen? Als ze maar blijven zitten. Dat was toch ook de vraag?!
Ons vervolg was in de zandbak achter de kantine waar strobalen opgestapeld waren. Een ieder zette zijn of haar hond neer zoals de fotografe het wilde hebben. Nog trotser werd ik toen ik zag hoe vele hun enorme best stonden te doen om de hond te laten blijven. Abby bleef gewoon. Maar één keer na een kwartier onrust nam Abby een halve minuut een break en rende twee rondjes door de zandbak. Daarna kwam ze weer bij me en ging weer staan of zitten zoals ik zei dat ze dat moest.

Na de zandbak liepen we het terrein af naar een sloot waar ook wat foto’s gemaakt gingen worden. De eerste mogelijkheid die Abby kreeg vloog ze het water in. Om vervolgens naar de andere kant te zwemmen waar de baas stond. Ik haalde haar op en tegen alle verwachting in viel het me op dat ze helemaal niet zo nat was. Even uitschudden en ze was bijna weer helemaal droog. Tenminste zag het er zo uit. Even later dook een Kooikerhondje ook de sloot in en was net een verzopen katje toen die aan de andere kant arriveerde. Gelukkig hadden zij een reservehond mee.

Al met al was het een geslaagde dag.
En dat we eenmaal maanden later de boekjes thuis gestuurd kregen kon ik niet meer trotser worden. Wat hebben wij een pracht Saarloos!