De hele zaterdagmiddag was enorm rustig en de honden kwamen geen van allen in beweging.

Totdat René en Margareth terug kwamen van boodschappen doen. Blijkbaar waren ze meer op hun gemak in hun bijzijn of waren ze gewoon genoeg uitgerust voor nog een rondje. De laatste dekking was om even voor zessen, de koppeling duurde een kwartiertje. We merkten wel aan Abby dat ze minder gretig was als ’s ochtends. Dit was voor ons het signaal dat het voor Abby ook wel genoeg was. De ene keer deed  ze haar staart wel aan de kant en de andere keer moest Lu-kai haar staart aan de kant duwen.
Tijdens het eten ’s avonds bespraken we wat verstandig was. Toch nog een nachtje blijven of misschien maandag nog een dagje terug komen. 5X een dekking zal toch wel genoeg zijn. En zeker omdat Abby wat minder opgewonden leek te zijn. Wel waren de tortelduifjes heel lief voor elkaar en likte Lu-kai zijn vriendinnetje en verzorgde haar vacht.

Uiteindelijk besloot ik toch ’s avonds naar huis te gaan. Zondag was het even afwachten wat Abby ging doen. Zou ze nog laten zien dat ze nog wilde of was het over?

Zondag kreeg ik het bericht dat Lu-kai echte liefdesverdriet had en de hele tijd huilde. Ik had met hem te doen.

En als ik dan naar Abby keek, die zich prima slapend vermaakte, bleef ik twijfelen of ik terug moest maandag.
Bij Abby was het duidelijk, uit het oog uit het hart!
De zondag verliep erg rustig. Alleen afgelopen nacht (van zondag op maandag) was ze onrustig. Iets wat we normaal nooit doen is dat de honden boven mogen. Afgelopen nacht was daar een uitzondering op. Ze hadden zelf de keus. De deur stond open en Abby kwam een paar keer aan het einde van de nacht zeuren en zich opdringen.

Vanmorgen was het even bekijken hoe ze zich gedroeg. Abby was niet overtuigend genoeg om nog een keer gedekt te worden. Natuurlijk is en blijft het erg moeilijk om te bepalen of we er goed aan gedaan hebben maar uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt om niet terug te gaan naar die mooie Lu-kai. Het is wel goed zo! En nog een keer progesteron laten prikken wilde ik haar niet nog een keer aandoen. Na 5 dekkingen gaan we er wel een beetje van uit dat er pupjes in zitten. Maar je weet maar nooit. Dan hebben we volgend jaar nog weer een kans. De echo afspraak staat nu op 6 maart om 9 uur. Het is weer wachten geblazen en opletten of er verandering bij Abby komt. In gedrag en omvang…. Spannend!

Ik hou jullie op de hoogte!