Vanmorgen had ik een afspraak staan bij de dierenarts op weer een progesteronbepaling te doen. Na uren wachten kreeg ik eindelijk het verlossende telefoontje. Het was 9,5 en de dierenarts adviseerde om vandaag al naar de dekreu te gaan. Het inwendig onderzoek was niet gelukt. Abby raakte behoorlijk in paniek en bezeerde mij met een behoorlijke kopstoot. Daarom hebben we besloten om dit onderzoek niet meer te doen. Het is niet de bedoeling dat ze straks een negatieve associatie heeft met naar de dierenarts gaan.

Nadat ik Sam bij zijn oma had gebracht ging de reis naar het noorden.

De eerste ontmoeting ging helemaal goed. Abby werd goed ontvangen en er werd binnen de kortste keren gespeeld. Een goed teken.

Meneer en mevrouw gingen vrijwel direct serieus aan de slag. Abby bood zich netjes aan en Igor wist precies wat hij moest doen. Het spel ging over en weer… Er werd uitgedaagd en achter elkaar aangelopen. Als de een naar binnen ging werd er door de ander gevolgd. Vervolgens werd de ander weer uitgedaagd om weer naar buiten te verkassen.

Het ging allemaal prima dachten we. Ze hadden de smaak te pakken. Maar de ene keer bleef Abby niet staan en de andere keer bedacht Igor zich. Waar Abby plaste ging Igor er nog eens overheen.

Totdat na ruim drie kwartier goed proberen en echt wel willen Igor er genoeg van had. Hij ging liggen en elke keer als Abby bij hem kwam snuffelen en hem uit kwam dagen (ja, ze had maar wat zin!) kreeg ze een snauw.

Ik ben nog gebleven in de hoop dat ze nog weer een poging zouden wagen maar helaas. Het spel was over. We hebben nu besloten om het morgen weer te proberen.

Morgenochtend wilde de dierenarts nog een keertje prikken om te kijken of het progesteron goed stijgt en dan vertrekken we weer naar Abby haar lover. Samen met Sam. En misschien blijven we wel een nachtje slapen. Dat is helemaal aan de twee tortelduifjes. Als ze maar niet ‘hard to get’ spelen…..